Altı ay önce, bana terapi hakkında soru sorsaydınız, size bunun işe yaramadığını söylerdim. Özel ve devlet aracılığıyla almış olduğum CBT (Bilişsel Davranışçı Terapi) ve DBT (Diyalektik Davranışçı Terapi) ile birebir terapiyle beraber birçok yol denemekten yıllar sonra sonra hayal kırıklığına uğramış ve şüpheci hale gelmiştim. İlaçlar benim can ilacım, işlevsel kalmamı sağlayan tek şeydi gibi düşünüyordum. İlaçların tek seçeneğim olduğuna ve onlarsız asla yaşayamayacağıma ikna olmuştum. Bir dereceye kadar, ömrüm boyunca ilaç kullanımına ihtiyacım olacağına hala inanıyorum; fakat bir kriz evinde kaldığım sırada yoğun bir yedi günlük terapi seansından sonra bir şeyler değişti.
O zamanlar, yıllar içinde katıldığım terapilerin beni sessizce ne kadar etkilediğini fark etmemiştim. Şimdi, deneyimi düşündüğümde, kendimde önemli bir değişiklik fark ettim. Zihinsel sağlık uzmanları genellikle bana "bilgili ve kendini bilen" biri olduğumu söylerler, bunun hem bir nimet hem de bir lanet olduğunu anladım. Kendini bilmek güçlendirici olsa da, duyguları düzenleme sorunuyla birleştirildiğinde de bunaltıcı olabilir. Terapi, ihtiyaçlarımı ifade etmeme, profesyonellerle daha iyi iletişim kurmama ve duygularımın karmaşıklığını gerçekten anlamama yardımcı oldu. Duygularımı anlasam da, bunlara verdiğim tepkileri yönetmekte ve kontrol etmekte zorlandığımı öğrendim. Zorluklara rağmen, zihinsel sağlığım üzerinde her zamankinden daha fazla kontrol hissediyorum ve bu inanılmaz bir his.
Yıllarca ilaçları adeta bir taht üzerinde oturttum; onları stabilitemi korumanın tek yolu olarak gördüm. Terapi sonradan aklıma gelen, etkisiz olarak gördüğüm bir şeydi; ancak yolculuğumda ilaçların günlük olarak stabil kalmamı sağlamak için yardımcı olduğunu, terapinin ise çok daha geniş bir resim sunduğunu anladım. Terapi, geçmişimi sindirme ve geleceğim için de iyileşme konusunda oldukça büyük bir katkıda bulundu.
Denge Bulmak: İlaç ve Terapi
İlaçların tedavimin ömür boyu bir parçası olarak kalacağına inanıyorum, ancak tek seçenek veya yardım arayan insanlar için tek adım olmamalı. Zihinsel sağlık hizmetleri genellikle takip yapılmadan hastaları çok hızlı bir şekilde taburcu eder ve yeterli destek sağlamak için de çok yavaştır.Bu deneyim, insanları izole ve ihmal edilmiş hissettirir, bu da yalnızca zihinsel sağlıklarını kötüleştirir. Daha dengeli bir yaklaşım gereklidir - terapinin ve ilacın başlangıçtan itibaren birlikte sunulduğu, daha önce de söylediğim gibi, insanların "yeterince hasta" olduklarını kanıtlamak için çemberlerden atlamalarını gerektirmeyen bir yaklaşımla ilerlemek fayda sağlayacaktır
Özbakım ve Dikkat Dağıtma Tekniklerinin Gücü
Terapinin olumlu sonuçlarından biri, etkili dikkat dağıtma teknikleri öğrenmek olmuştur. Uzun bir süredir, profesyonellerin depresif bir bölüm sırasında basit görevleri bile tamamlamanın zorluğunu hafife aldığını hissettim. "Minnettar olduğunuz 20 şeyi yazın" veya "S ile başlayan beş şeyin adını söyleyin" gibi şeyler önerebilirler. Stabil bir durumda olan biri için kolay görünen; ancak yemek yemek, saç taramak gibi en temel görevleri bile yerine getiremeyen insanlar için maraton koşmak gibi olabilen şeyler bunlar. "Ancak, dikkat dağıtma teknikleri doğru zamanda kullanıldığında oldukça güçlü olabiliyormuş. Bu, benim için kriz anlarında çok nadiren işe yarasa da, biraz daha stabil iken, tekrar major depresif bir krize girmemek için kullandığımda daha etkili olduğunu keşfettim.
Benim için, kendime bakım artık günlük bir ritüel haline geldi. Bir bardak su içmek kadar basit veya bir oda boyamak kadar kapsamlı olabilen çok sayıda kendime bakım adımı tamamlamanın 44 gününü geçirdim. Şimdi, refahımı destekleyen bir şey yapmadan birkaç saatten fazla geçmek garip geliyor. Bu da terapiden geldi, ilaçtan değil. Bunu yok sayamam ya da hafife alamam.
Holistik Yaklaşımlara Açılmak
Düşünce yapımımda başka bir önemli değişiklik, sağlık hizmetlerine holistik yaklaşımlara daha açık hale gelmek olmuştur. Zihinsel sağlık yolculuğum hakkında ne kadar çok düşünürsem, o kadar çok zihinsel sağlık hizmetlerinin genellikle çok katı olduğunu fark ediyorum. Hastaları çok hızlı bir şekilde taburcu etmek, yalnızca ilaç veya kısa süreli terapiye odaklanmak ve alternatif tedavileri göz ardı etmek, uzun süreli stabilite arayanlar için gereksiz engeller yaratıyor.
İnanıyorum ki destek, işyerlerinde düzenli zihinsel sağlık kontrolü veya destekleyici kişilerle konuşabileceğiniz, yardım hatları içeren broşürlerden daha fazla seçenek sunan erişilebilir topluluk programları gibi günlük hayata daha fazla entegre edilmelidir. Örneğin, zihinsel sağlık anketleri, işverenlerin çalışanlarının ihtiyaçlarını daha iyi anlamasına yardımcı olabilir veya muayenehanelere benzer "zihinsel sağlık merkezleri" açılmalıdır. Daha fazla araştırma ve veri toplama, sağlık hizmetleri arasındaki iletişim kadar önemlidir. Hükümet, NHS, kenevir bazlı ilaçlar (CBMP'ler), esketamin ve transkranial doğrudan akım stimülasyonu (TDCS) gibi şu anda yeterince araştırılmamış veya tartışmalı olanlar da dahil olmak üzere alternatif tedavilere açık olmalıdır. Bu tedaviler umut verici ve birçok kişi için hayat değiştirici olabilir, ancak genellikle stigma veya araştırmaya yatırım eksikliği nedeniyle erişilemez veya reddediliyorlar.
Sonuç olarak, yolculuğum bana zihinsel sağlık bakımının çok yönlü olması gerektiğini öğretti. İlaçlar stabilize edebilir, ancak terapi iyileşme, büyüme ve uzun süreli ilerleme için gereklidir. Holistik yaklaşımlar, genellikle insanların hizmetsiz veya reddedilmiş hissetmesine neden olan geleneksel yöntemlere meydan okuyarak daha fazla olasılık sunar. Zihinsel sağlık hizmetlerinin gelişmesi gerekiyor - destek sürekli, kişiselleştirilmiş ve herkes için gereksiz engeller olmadan erişilebilir olmalıdır. Alternatif tedavileri benimseyerek, günlük hayatta zihinsel sağlık farkındalığını teşvik ederek ve bakımın nasıl sağlandığını yeniden düşünerek, herkesin ihtiyaçlarını gerçekten karşılayan bir sistem oluşturabiliriz.
Türkçe 
English (UK)